இலைகள், மலர்கள், மரங்கள்

Category: Short Stories

  • The Flatmate

    The Flatmate

    When I got back from a business trip, something in my room felt… off.

    It wasn’t messy. In fact, it was a little too tidy. My pillow looked like someone had bothered to fluff it. A different brand of toothpaste had appeared beside the sink. A used razor, not mine, lay in the bin.

    I walked out to the hall. Kamali was folding clothes on the sofa.

    She looked up and smiled faintly. “Back early?”

    “Just by a day,” I said. “Hey… did someone use my room?”

    Her hands paused mid-fold. “I should have texted you,” she said. “My ex-husband came to the city. He didn’t have a place to stay.”

    She hesitated before continuing, “I let him use your room. Just for a night.”

    I didn’t respond immediately. Our flat — two bedrooms, a hall, and a kitchen — was one of those leased-out units the local builders handed to professionals. No frills. Just walls, water, and shared silence. A man and a woman living together with no real connection — not relatives, not lovers — raised questions in this part of the world. But we minded our own business. It worked.

    I’d never locked my room when I travelled. Trust had been unspoken but understood. But now, something had shifted — gently, but without warning.

    She must’ve sensed it. “He had a court hearing here,” she added. “He left this morning.”

    That evening, we sat in the hall watching the news. Kamali sat unusually still, her eyes fixed on the scrolling headlines. Then she said, without looking at me, “You didn’t ask me why I let him stay.”

    I shrugged. “Didn’t want to pry.”

    Her voice softened. “Because it gave me a chance to see my daughter. For two days. My mother-in-law hasn’t let me meet her in over a year. They’ve hired lawyers to make sure he gets custody.”

    She didn’t cry. But something in her face crumpled quietly inward.

    Next day, I paused at my bedroom door, suitcase in hand. My fingers hovered near the latch.

    And then I turned away, leaving the room unlocked.

    —

    Some weeks later — I don’t remember the exact day — I returned home at the usual hour.

    Kamali was at the stove, stirring Maggi noodles. That morning, I’d noticed half a cake of it left on the counter. It must have been the same one, now simmering in the pan.

    Only God knew what else — if anything — she had eaten all day.

    She still hadn’t found a job. Rent was due in two days. Her savings, I suspected, were long gone. She never spoke about money, but you could read it in the small details — milk skipped in tea, the quiet neatness of someone stretching what little they had, her tired silences.

    “Any word from the interview?” I asked.

    She didn’t turn around. “They said I’ve been shortlisted for the final round — with the MD.”

    “That’s good news.”

    “It is… but he’s travelling. So they’ve scheduled it for the 4th.”

    There was something in her voice — thin hope, trying not to sound like hope.

    She ate quietly, washed her plate, and went into her room. The door clicked shut behind her.

    I drifted off on the sofa, the news channel murmuring in the background. At some point, I woke to a faint, muffled sound — someone crying. The kind of crying where you try to stay quiet, but can’t.

    It was coming from Kamali’s room.

    I walked up and tapped the door gently.

    “Kamali?”

    The crying stopped.

    —

    The next morning, before leaving for work, I left some cash on the dining table. Not much — just enough to help. I placed the salt jar over it like a paperweight.

    Her room was still closed.

    When I returned in the evening, the flat was quiet. Kamali wasn’t home. But on the table was a small packet. Inside it — the same notes I had left.

    I found a Post-it on my bedroom door.

    “Be careful with money. Looked like you dropped it — notes were all over the floor this morning.
    Also… I got the job. Final round happened today — MD cancelled his trip. Got an advance. Went to buy groceries. See you soon.”

    I read it again, slowly.

    And smiled.

    –

    A week or two later, Kamali returned late from work. It was past nine. She walked in with her hair loosely tied, a tote bag slung over one shoulder, her face drawn but alert — the kind of look you see in someone trying to act less tired than they are.

    I was in the kitchen, stirring some leftover upma from the morning. A half-filled steel plate waited on the counter. The only light in the flat came from the yellow kitchen tube and the flicker of the muted TV in the hall.

    “You cooked?” she asked, letting her bag down gently, as if out of habit more than fatigue.

    “Just something I made before leaving for calls,” I said. “Didn’t feel like ordering in.”

    She walked over and leaned slightly on the doorframe. “Doesn’t seem worth it, does it? Ordering food just for one.”

    I smiled faintly. “And it tastes the same, no matter which town.”

    She let out a short laugh. “You must get sick of hotel rooms.”

    “Three cities this week. Clinics blur into chemists, blur into bus stands. This flat feels like a pause between trips.”

    She said nothing for a moment. Then: “Do you ever go back to your hometown?”

    I looked up. Her voice wasn’t casual, but not intrusive either. A question asked because she wanted to know, not because she wanted to be polite.

    “There’s no one there,” I said. “My parents died when I was fifteen. Lorry accident on the Vellore bypass. My uncle took me in. That lasted till I finished school.”

    “And then?”

    “Courier boy. Grocery delivery. Logistics office. Whatever I could get. Took evening classes to finish a degree. Worked through most of my twenties. Still working through it.”

    She didn’t move or blink too much. Her face had a calm I hadn’t seen earlier — as if she was seeing me for the first time, minus the coat and bag and quiet.

    “I wouldn’t have guessed,” she said softly.

    I gave a dry smile. “I don’t say it often.”

    She stayed by the fridge, sipping water slowly, both hands around the glass.

    I sat at the table and began to eat, not rushing. The fan hummed. The TV in the hall muttered headlines to no one.

    For a while, neither of us said anything.

    But somehow, it didn’t feel like silence.

    –

    It was a Sunday evening. The kind that settles softly, without saying much. A cricket commentary floated in from a neighbour’s window. Kamali was cooking — something with jeera, I guessed from the smell.

    She opened the fridge, paused, and muttered, “No tomatoes.”

    Then, to no one in particular, “I’ll just go down and get some.”

    The door clicked shut behind her.

    I stayed on the sofa, half-lying down, flipping through news channels without sound. The pressure cooker hissed once, then fell quiet. A window creaked. In that stillness, I noticed a large brown envelope on the dining table — the kind legal documents come in. It hadn’t been there yesterday.

    It was partly open, sheets jutting out. I told myself not to look.

    And yet, my eyes caught words too heavy to ignore.

    “Affidavit.”
    “Custody of minor child.”
    “Respondent failed to create a safe emotional environment.”

    I don’t know when I stood up. I didn’t plan to touch anything. But the envelope tilted, and one sheet slid out farther.

    Her name. His. A court in Chennai.

    I saw a paragraph underlined in blue:

    “Refused physical contact for extended periods. Exhibited withdrawal, emotional unpredictability. Unable to cooperate in shared parenting.”

    There were other words — clinical, deliberate, impossible to unread.

    One handwritten note in the margin simply said:
    “History of depressive symptoms post childbirth?”

    The room felt smaller.

    I slid the paper back in. Tried to align the stack as I’d found it. Sat down. Then stood again. Walked once to the window and back. When the door finally opened, I was in the exact spot she’d left me — remote in hand, screen flickering useless light.

    She didn’t notice the envelope had shifted.

    Or if she did, she chose not to show it.

    The tomatoes went into the pan. Mustard sputtered. A metal spoon clinked against the kadhai.

    We didn’t speak. But something quiet had changed.

    Not affection. Not pity. Just… a knowing.

    And the beginning of a gentler silence.

    –

    Two days before Cuddalore, she left. Small suitcase. Said she was going for a hospital check-up, court arrangement. No other words.

    “All the best,” I said. Her eyes caught mine — not for long. Something like anger, or the edge of it, passed through her face. She left.

    Two days passed. Her door stayed shut. Her mug on the kitchen counter. Half a bar of soap by the sink. A steel plate drying on the rack.

    The evening before I was to leave for Cuddalore, I felt the worry rise. First time I ever called her. Her tiny phone, the one with the peeling keypad, usually rings so faint that I used to wonder if she’d hear it even if she were holding it. Once. Twice. No reply.

    Three days in Cuddalore. Field visits in the sun — bus stops, tea stalls, the smell of diesel from slow lorries. At night, hotel beds too white, too cold. In the mornings, the sound of water in plastic buckets down the hall.

    I thought of the flat — its quiet, its open balcony door.I told myself she was fine. I told myself she was strong.I told myself too many things.

    Came back to find it unchanged. Her door closed. Or maybe just empty.

    The next morning, in the shower, I heard the latch turn. Fifteen minutes later, towel dried, I stepped into the hall.

    Suitcase. Two leather bags. Her face was pale, swollen. She drank three cups of water in quick gulps, as if each one had been owed to her for days.

    “Hi,” I said. No glance.

    “I might be off for months… don’t try to call me.”
    “Where?”
    “No idea.”
    A pause.
    “Actually it makes no difference where I go.”

    She stood for a minute more. Then the door opened, closed.

    The salt jar was still on the table. The fan still clicked. And the flat felt bigger than it had in months.

    –

    The next day, the real estate company called. Said the other room had been vacated. Someone would come to see the flat in a day or two.

    I didn’t ask about her key. Maybe she had given it back to them.

    I walked to her room. Tried the handle. It turned easily — not locked.

    Light burst in — windows wide. I shut my eyes for a moment.

    The bed had no pillow. On the dressing table — a comb,hairs caught in its teeth.

    The almirah was empty. On one shelf, an unopened bottle of moisturizer. I picked it up, sniffed. A faint, clean scent —  It was the kind of scent that makes you check if someone’s still in the room — I put the bottle back. Beside it — slips of blank paper, edges curling.

    The bathroom was spotless. A blue towel hung from the hook. I’d seen it on the balcony railing.

    I pulled it down. The cloth was soft, holding the quiet smell of a place recently lived in. For a moment it felt like she was still here. I folded it back on the hook.

    Before leaving, I shut the windows. The light went out.

    The room fell into dark.

    —

    It had been a few weeks since she left. The flat had adjusted to its new rhythm — a little more quiet, a little less lived-in. The real estate company had sent a new tenant: a Bengali boy from Alipore, studying engineering in one of the city colleges. Polite, always with earphones around his neck, he came and went without much notice.

    One evening, around seven, the doorbell rang. My flatmate pulled out his earphones and opened the door. Two policemen stood there — one older, with a notepad; the other younger, eyes scanning the hall as if measuring it.

    “Mr…?” the older one asked.

    The boy turned to me. “They’re asking for you.”

    They stepped inside, sat on the sofa without waiting for an invitation. “We need to ask about your previous roommate. Woman, about thirty, Kamali…?”

    I nodded.

    The questions came steadily — when I’d last seen her, what she’d taken with her, where she might go. I answered what I could, which wasn’t much. My answers were small islands in what was clearly a much larger sea they already knew.

    Then the older one said it, almost offhand: “She went to her husband’s town. Took the child. Without custody.”

    The younger one wrote something in his pad.

    I sat there, unsure what to say. The words “took the child” felt strange — soft, almost harmless. But the older man’s tone was matter-of-fact, as if ticking off a crime from a list.

    They called it kidnapping.

    I kept thinking — how can it be kidnapping when it’s the child’s own mother? The law clearly thought otherwise.

    An hour passed. They closed their notepad, stood up, thanked me in a way that wasn’t thanks, and left.

    The boy seemed curious but didn’t ask any questions. He couldn’t have understood much anyway—the cops had been speaking to me in Tamil.

    The flat felt heavier. Not with her absence — that had already settled in — but with the knowledge of what absence can make someone do.

    I still wonder why she stays in mind. We were never friends. Only the quiet shape of her things — the salt jar, the towel on the railing, those slips of curled paper on her shelf.

    Maybe it’s just what happens when two lives share walls. Some of it rubs off and stays. Like scent on a towel long washed.

    If I hadn’t seen those legal papers — and I shouldn’t have — the police would have brought a different story. I’d have believed it. Funny how one glance can set the compass forever.

    Whenever the Bengali boy vacates, I’ll take the whole flat which will include the other room too. Open those wide windows of that room. Let the air move through. And see what it chooses to keep.

  • Ice-fruit

    Long before she became Madonna Raj, before her name danced in stadium lights, she was Meenakshi, the girl who bit into orange candy, squinted at the sun, and whispered,

    “You know what this tastes like? Ice-fruit.” 

    “What’s that?” 

    “It’s not a real fruit,” she said. “It’s something cold… that melts in your mouth… and makes you forget you’re in school.”

    He was twelve. She, eleven. They lived in adjacent houses, roofs almost touching, sharing a wall and a hundred secrets. They fed squirrels, flicked marbles into cracked cups, and fought over who got to sit on the higher step during power cuts.

    Sometimes—just sometimes—she’d lean in close and say,

    “Say ‘ice-fruit’ when you want me to make everything okay.” “Even if we’re old?” “Especially then.”

    But childhood doesn’t last. One summer, she left.

    No real goodbye—just an uncle’s car, a mother’s new job in another city, and a rooftop that suddenly felt twice as wide.

    Later came whispers: Modeling. Mumbai. Then music. Then Madonna Raj. A name the world learned to scream.

    But he never screamed it. He just murmured ice-fruit now and then— when the rains came early, or when a woman passed him who smelled faintly of vetiver and soap.

    He was forty-seven the day he saw her again—not in person, but in a flicker of glass and chance.

    Venkatesh was at the Bangalore airport, waiting for a delayed flight to Coimbatore. A dull evening: weak coffee, emails, a cold seat by the window.

    And then— a muted TV screen in the corner showed her at Cannes, laughing beside some European director. Her hair caught the wind. Her eyes half-closed.

    The ticker said:

    “Rumored affair with Cannes director fuels gossip back home.Madonna, India’s elusive pop mystic, spotted again…”

    He didn’t need the name.

    She laughed easily beside the European man—those who didn’t know her would see freedom. Those who once shared rooftops with her might sense something else.

    For a moment, all the noise around him—the boarding calls, the clicks, the sighs—fell away. She had looked free, but not untethered. Like someone who had left home but always carried a folded piece of it.

    That night, in a hotel bed, he wrote a note on his phone:

    Dear Meenakshi, I saw you today. Not you-you. But a glimmer. You smiled like someone who remembers the smell of rain on iron gates.

    There’s a part of me that never left our rooftop. Still waiting for you to throw a seed at my window. Still wanting to say “ice-fruit” just once, to see if you’d look up.

    I know you won’t read this. But I wanted to say it anyway. Because memory—like music—doesn’t need a reply. — V

    He saved the note. Didn’t send it.

    It was grief, not longing, that took Venkatesh back to his native town.

    Murugesan Sir, his old Tamil teacher, had passed away. A soft-spoken man who taught more poetry than grammar, who once told a noisy class, “Even silence has a syntax.”

    Venkatesh hadn’t seen him in decades, but some teachers remain like scaffolding—silent, essential.

    The cremation ground was quiet. A small crowd. A priest. The dry rustle of a fig tree in the wind.

    Venkatesh stood near the back, under a patch of shade. No rituals to perform. No direct connection. Just respect—and a debt that couldn’t be paid in flowers.

    And then, just beyond the sandalwood fire, near the peepul tree — her.

    Not surrounded by handlers. Not hidden behind lenses. Just standing. Still.

    A grey cotton saree. Sunglasses. A faint shadow beneath her eyes. The fabric moved lightly against her, wind-brushed at the waist. Even in stillness, there was a grace about her—unadorned, but quietly arresting.

    He didn’t move. He didn’t know if he should. But she did. Took off her glasses. Looked straight at him. And the years fell away like sand from a tired hand.

    “You knew him?” she asked gently.

    “Yes,” he replied. “He taught me Tamil. And how to sit with difficult things.”

    She nodded. “He was a distant relative. But he was very affectionate to my mom. She adored him.”

    They fell silent.

    Behind them, the priest was chanting. The wind changed, carrying the scent of ghee and smoke.

    She glanced at the flame.

    “He used to hum while correcting papers,” she said. “Old songs. Carnatic, I think. Off-key.”

    “He once made us write love poems,” Venkatesh said. “Said it was the only honest grammar left in the world.”

    She smiled. There was something tired about the way she smiled—like a melody paused too often, or a candle kept alight in wind.

    “Do you still write?” she asked.

    “Only when I don’t want to forget something.”

    She looked down. Then, very quietly, pulled something from her cloth bag—a thin diary, worn at the corners.

    She opened it, tore out a page, and handed it to him.

    “He wrote this to my mother once. She kept it in her kitchen drawer. I found it last week.” “It’s not about you,” she added, catching herself. “It’s just… about memory. About how people stay in each other’s minds.”

    He folded the page without reading it.

    “Coffee?” she said suddenly. “At that old hotel by the bus stand?”

    He blinked.

    “You’re not afraid someone might recognize you?”

    She shrugged.

    “Not today. Today I came to be someone’s niece. And maybe… a neighbour again.”

    Was this the same woman the tabloids claimed had found her muse—and her man—in Europe? Or was that just the camouflage of a long performance?

    They walked side by side, not close, not distant. No one followed. No one stopped them.

    And the town, which had once cradled both their beginnings, watched in silence as two figures slipped into the hush of the afternoon, toward a memory that still served coffee in steel tumblers, and sometimes—if you whispered it softly enough— still understood the word: ice-fruit.

    Months passed. The seasons turned with the predictability that midlife demands. Venkatesh settled back into Bangalore’s quiet chaos: Emails. Elevator silences. Filter coffee that never quite got the strength right.

    Then—one Thursday afternoon, as he stepped out of a review meeting and glanced at his phone— a message from an unknown number:

    “I’m here in Bangalore for a film promotion event, wondering if we could meet, Have to consult something personal – M”

    No emoji. No full stops either. Just that soft signature: M.

    He stared at it for a long time. The last they met had been under a peepul tree. A funeral. Smoke. Shared silences. No promises.

    And now— this.

    His heart beat a little faster. But his mind had already started circling like a cautious hawk.

    Consult something personal?

    Could it be— Had she decided to walk out of her toxic marriage? Maybe that’s what she wanted to talk about. Maybe she wanted someone who remembered her from before the layers. Before the stage. Before the scrutiny.

    That’s when it struck him.

    She had never once asked him about his marriage. Not once.

    Maybe she just assumed—like most do—that anyone his age with a receding hairline and a tired paunch had settled into a domestic rhythm.

    She had even teased him about both—his hairline and his tummy. Casually. Kindly. Like only someone who used to throw seeds at his window could.

    She would be in for a surprise if she brought up the topic today.

    He smiled. Not broadly. Just enough to let his chest rise.

    And almost unconsciously, he whispered—like an old habit, like a prayer stitched into memory:

    “Ice-fruit.”

    AI Generated

  • Cooling Glass

    Manju and I had always been different. She lived for romance, while I leaned towards stark reality. Her world was filled with the dreamy haze of movie love stories, whereas I preferred films that mirrored life as it was.

    “Isn’t romance a part of reality?” she would ask, teasingly.

    “Of course,” I would say, “but we shouldn’t always see life through rose-colored glasses.”

    Unfazed, she would slide on a pair of sunglasses—just like Kareena Kapoor in Dabangg 2—and grin. “Cooling glass is cool,” she’d declare, swaying playfully. Behind those dark lenses, I imagined a mischievous wink, as if she were challenging me: Has romance swept you off your feet yet? Then, with a lilting voice, she’d sing, “Main toh kab se hoon ready tayar, Pata le saiyan miss call se,” making the moment hers.

    Despite our differences, or perhaps because of them, we found ways to meet halfway.

    That didn’t mean we didn’t fight.

    On an otherwise uneventful day, we argued over everything—upholstery colors, balcony plants, dinner choices. By the afternoon, we had both retreated into our corners of silence. I sulked in front of the television, while she drowned me out with loud music from the bedroom.

    By evening, she emerged in a black t-shirt, wordlessly announcing her intention to go for a speed walk. I followed, neither of us speaking for the first half of the walk. Eventually, we found common ground—coconut water from a roadside vendor. A fragile truce was formed.


    When we returned home, I peeled off my sweat-drenched t-shirt, gulping water. I caught her staring at me.

    I lit a cigarette, leaning against the wall, waiting.

    She didn’t hesitate. With a slow, deliberate motion, she slipped out of her sports pants, revealing a lacy bra and matching underwear. A silent, sensual declaration of intent.

    The tension that had built throughout the day turned electric, pulling us together with an urgency we both needed. She pressed herself against me, whispering, “It’s my way or the highway.” That night, I had no protests.

    Months later, a long illness tested us. I was weak, bedridden, feeling every ounce of my vulnerability. But Manju remained steadfast, refusing to leave my side. She even brought her sister over to handle household chores so she could focus entirely on me.

    One night, as I lay fevered and exhausted, I noticed the glint of moisture in her eyes. While I had been too consumed by my own suffering, she had been praying—smearing holy ash on her forehead, whispering to Lord Murugan for my recovery.

    When I finally regained strength, I sought her in a different way. I reached for her, desperate to reclaim something that sickness had stolen from us. She quickly searched online, ensuring intimacy wouldn’t hinder my recovery.

    I smiled, touching her face. “Even if it did, I’d rather go in your arms than in this bed.”

    Something shifted in her eyes then—love, devotion, and something primal all at once. She disappeared for a moment and returned with holy ash, pressing it to my forehead in quiet reverence. But as passion overtook us, she licked it away in a single, mischievous stroke. Spirituality and sensuality had never collided so perfectly.

    *-*-*

    The stories have a way of smoothing out the rough edges of reality. In a story, desire and devotion could coexist effortlessly. In life, they tangled, pulled, and sometimes unraveled completely.

    As I stood before the editor’s desk, I could feel the weight of his disapproval. “Take this melodramatic smut and peddle it to some cheap tabloid—maybe they’ll print it next to the horoscopes and lonely hearts ads,” he sneered, flinging my manuscript across the desk like it was trash he couldn’t wait to be rid of.

    I returned to my seat, trying to shake off the disappointment. The sub-editor’s voice cut through my thoughts. “Hey, aren’t you working on that article about the mid-term elections?” I forced a neutral expression, careful not to reveal my frustration.

    I spent the next couple of hours going through the motions, my mind still reeling from the editor’s harsh rejection. It wasn’t until I stepped away to grab a cup of coffee in the canteen that the irony hit me: in this bizarre world, fiction wouldn’t cut it unless it was disguised as non-fiction.

    A wry smile spread across my face, hidden from the world. But as I gazed out the window, my thoughts drifted back to Manju. I wondered if she’d ever read the story I’d written about her—the one where I was the one who’d fallen ill, not her. The one where I wasn’t the one left behind, staring at an empty space where her sunglasses used to hang.

    (Originally Published in : Kitaab.org)

  • The unread document : Leadership potential, lost in translation (to the Nephew of the Independent Director)

    Having started as a sales executive in an exports department of a SME, I do realise that I have come a long way. The career had its share of vicissitudes and highs. But it was full of dynamic changes. There was learning in every step of the way. I was sent to pick-up a visiting Taiwanese customer from the airport and to take him to a hotel. This was in 1995 when I was part of export department of a small company. I was persevering to form the English sentences carefully in my mind before uttering them to my Taiwanese Guest. My effort to enter into a coherent and interesting conversation did end interestingly. He gifted a beautiful pen and wished me well. On another occasion, I was asked to draft a letter to an American client who had lodged a big quality claim on our company. My boss had scribbled a few points very sketchily from which I prepared a three-paged decent letter under less than an hour. One step led to the other. I got a chance to work as exports executive in a food processing company in 1996. There were fax messages and regular long distance calls in English. Life indeed had changed. The baby now knows how to stand. My very first export order was secured on the basis of a fax drafted with a mistake in the price. My employer gracefully accepted to execute the order with a clear loss. That taught me to remain on alert even if one walks through the most familiar path. I was chosen the Best Employee in the very next year and was rewarded with a decent sum. The career slowly took shape; the shape becomes better and beautiful when the potter’s hands are skilled. The Skill comes forth when the hands continuously practise. 

     

    The most fulfilling career moments are when knowing that our learning and its implementation has resulted in the betterment of the organisation that we work for. The experience of having managed a warehousing operation in Europe helped in another job when European Warehousing Costs almost caused the closure of Stock and Sale operations. Tight stock management and time- managing the export shipments resulted in halving the costs and doubling the turnover. The bitter episode of losing a valuable customer due to inadequate technical support made me realise that the sale of speciality ingredients is not similar to selling a commodity. The Business person cannot be a catalogue salesman. He has to have the feel of the product he is trying to sell. A flavour salesman has to know the difference between top note and back note. A nutritional premix salesman has to be able to explain how RDA values are converted into a recipe. A fruit syrup salesman has to know the fruit content in his product. The adeptness of dealing with a number crunching Buyer of commodities will not help when it comes to dealing with R&D person who is working on a new project. The potter’s perseverance paid off eventually. When I am frequently posed the question “Are you a Food Technologist?”; I always resist the temptation to say yes. 

     

    +++++

     

    Someone had shared a quote somewhere recently; “If you do not know where you will be in the next 5 years, you are already there”. The words have been collated so beautifully into making an undisputable, powerful statement that also prompts the reader to ponder on where he stands right now in his career path.

     

    As a person in mid-forties, with a decade and a half remaining in active career, what kind of move could push me to the next level, both as a professional and as a person who seeks self-actualisation? Would I retire as a tired Business Development Professional? Is the career alley leading to its dead end?

     

    +++++

     

    How are profits made? Fetching higher prices is the most obvious answer for a Salesperson. The answer will keep changing depending on whom this question is posed to. Buying at better prices; acquiring the right technologies; reducing the labor; managing the finances well, etc. One question; but the answers are in multitude. Despite religions being in multiples, the God is always One. In the temple of commerce, every participant is a priest. Like any other temple, the reverence is the mood; Sincerity is always in the air.  

     

    So far I had always made profits for my employers by selling well. Can I continue to do that in different ways? Perhaps, looking at the ground from an elevation is one such possibility. Like that silent bird which flies at a height could inspire its chicks to unfold the wings. Like that roving bird in the sky could save the chicks from being snatched away by that cunning small animal. Do I have what it takes to be the Bird? The most beautiful birds that are alluring to the senses normally do not fly high. To remain in sight is their number one priority. When they think of the ability to fly long and far, they fear losing the looks and the frame; the transformation is the word they dread about the most. For me, the bird means flying. Losing the current pace for attaining higher momentum is a price that a bird should always be willing to pay at each stroke of its wings. 

     

    +++++

     

    Henry David Thoreau said “If you have built castles in the air, your works need not be lost; that is where they should be. Now put the foundations under them” I would like to do the reverse. Foundations are solid and steady. I would now like to learn the castle building.

    —

    Epilogue :

    The writer of this document lost it forever. But fate, with its impeccable sense of irony, had other plans.

    Eight years after the job was filled (by none other than the nephew of the company’s Independent Director, of course), the document resurfaced in the most unexpected of places—buried deep within an old company file, sandwiched between a cafeteria menu and an outdated fire drill procedure. Who found it? The very nephew who had landed the job.

    In a gesture that was either noble or just plain mischievous, he passed it on to his son, a budding MBA student, hoping it might come in handy for his HR case study. After all, why let a good piece of writing go to waste when it could fetch a few academic brownie points?

    The professor, intrigued by the document’s eloquence and detailed career trajectory, skimmed through it and raised the obvious question:

    “Did this applicant at least get screened?”

    The student, without missing a beat, replied with a grin,

    “That wouldn’t have happened, Professor. My father prefers living a fiction in real life rather than writing it!”

    And thus, the unread document finally got read—just in the wrong place, at the wrong time, by the wrong audience.

    Courtesy – Kitaab.org

  • A Dream Journey to Sialkot

    During a visit to a city, I came across a street that felt eerily familiar—almost identical to one I had seen countless times in my dreams. On one side stood a row of houses, while on the other, a narrow river meandered through dense clusters of trees. At the heart of the city lay a magnificent, well-known lake, dotted with vibrant, colorful houseboats floating gracefully in the water.

    As I ventured beyond the lake into the outskirts, I stumbled upon an old, abandoned bus station. It looked remarkably like the one in my dream, where I had once imagined myself lying on a cot. In my dream, the place was bustling with activity, but in reality, it stood desolate and empty. The shuttered shops I had seen in my dream were indeed there, but with their doors firmly closed.

    In my dreams, I had always assumed this place was a city in Pakistan—perhaps Sialkot. Even within the dream, the name “Sialkot” would fleetingly cross my mind. The actual city I visited and the imagined one in my dreams were separated by a mere 200 kilometers. But how naïve it is to say “mere 200 kilometers”! A border lies between them—a border that carries its own weight of history and conflict.

    How could I so easily reduce the gap between dreams and reality to a simple 200 kilometers? The thought that I had crossed the border in my dream was a mistake. I had never left; I had always remained within the boundaries of my own imagination.

    I had paid little attention to the people in my dream. There were no signboards or bus markings to confirm the place. Had they appeared, they might have offered valuable clues. But dreams are built from what we already know, from what we tell ourselves. Even if signboards had been written in an unfamiliar script, my subconscious would have translated them into a language I understood. If they were in Persian, my mind—fluent only in Tamil—would have effortlessly read them as Tamil. Dreams speak the language of the subconscious.

    I later learned that the real bus station had been out of service for years. Buses had once traveled to Sialkot, but that was only until the late 1950s. With this newfound knowledge, if I were to dream of that bus station again, I might finally board a bus to Sialkot.

    Perhaps, in my dreams, I will once again find myself wandering through those familiar streets. Once the mind embraces an image, transporting it across 200 kilometers—even across borders—becomes effortless. And who knows? “In reality,” I might just arrive at Sialkot, standing exactly where my dreams have taken me so many times before.

    —

    Originally written in Tamil a few years ago under the title சியால்கோட்டுக்கு கனவில் பயணமாதல் (A Dream Journey to Sialkot), this piece has now been translated into English—courtesy of ChatGPT.

  • ஊர்பேர்

    சராசரிக்கதிகமான நினைவாற்றல் எனக்குண்டு என்ற மிதப்பில் இத்தனை வருடங்களாக இருந்தவனுக்கு ஊர்களின் பெயர்களை மறந்து போகிறேன் என்பதை ஏற்பது அவ்வளவு எளிதாக இருக்கவில்லை. ஒரு வாரம் முன் சென்ற ஊரை நினைவில் கொண்டு வர முயல்கிறேன். மனதின் காட்சியில் வீட்டிலிருந்து காரில் கிளம்பிய நேரம் ஞாபகமிருக்கிறது. தெருமுக்கில் இருந்த பிக் பஸார் கடையை கடந்து சென்றது, ஹூடா ஐங்ஷன் வந்தபோது நஜஃப்கர் வழியாகச் செல்லலாம் என்று ஓட்டுனர் சொல்கையில் லேசாக தலையாட்டியது – எல்லாம் மனக்காட்சியில் தெளிவாக வந்து விழுந்தன. நஜஃப்கர் தாண்டியதும் குறுகலான சந்தில் காய்கறிச் சந்தை நெரிசலில் சிக்கினோம். சற்று தூரத்தில் காரில் சிஎன்ஜி குறைவு என்பதால் அதை நிரப்புவதற்காக நின்ற போது யாரோ எனக்கு போன் செய்தார்கள். யார் போன் செய்தது? மனைவியோ குழந்தைகளோ நிச்சயமாக இல்லை. அலுவலகத்திலிருந்து வந்த அழைப்பு என்று எண்ணுகிறேன். ஞாயிற்றுக்கிழமை அல்லவா பயணமானோம்? அலுவலகத்திலிருந்தோ வாடிக்கையாளர்களிடமிருந்தோ அழைப்பு வந்திருக்க முடியாது. சிஎன்ஜி நிரப்பிய பின்தான் காய்கறிச் சந்தை நெரிசலில் சிக்கிக் கொண்டோமோ? ஊர் பேரை நினைவுபடுத்திக் கொள்ளச் சென்ற மனப்பயணம் வேறு சிலவற்றையும் நான் மறந்து போகிறேன் என்பதை புலப்படுத்தியது.

    எந்த ஊரை நோக்கிப் பயணம் என்பது மூலவினா. அதற்கு விடையளிக்கும் வழியில் நிறைய துணைவினாக்கள். யார் போன் செய்தார்கள்? எனக்கு ஓட்டுனர் பெயரும் ஞாபகமில்லை. காய்கறிச் சந்தை நெரிசல் முதலில் வந்ததா? சிஎன்ஜிக்காக நின்றது முதலில் வந்ததா? தெளிவு என்பது கூரான ஞாபக சக்திதான். இல்லை..அப்படியும் சொல்லிவிட முடியாது. தெளிவு என்பது தெளிவான மன நிலை. நினைவுத் துல்லியம் தெளிவின் முக்கிய அங்கம் என்று சொல்லிக் கொள்ளலாம். 

    சிஎன்ஜி ஸ்டேஷனுக்கப்பால் என் மனப்பயணம் நின்றுபோனது. எதையாவது பற்றி நிற்காவிடில் கீழே விழுந்துவிடுவோமில்லையா?  பிடி தளர்ந்து தடுமாறுகையில் ஏதாவது ஒரு நினைவைப் பிடித்துக் கொண்டால் நம் இருப்பு உறுதியாகும்.

    குர்கான் வரைபடத்தை விரித்தேன். பக்கத்தில் என்னென்ன ஊர்கள் இருக்கின்றன?  நஜஃப்கரை நோக்கி விரலை நகர்த்தினேன். அதைச் சுற்றி பல ஊர்கள், கிராமங்களின் பெயர்கள் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தன. ரோகிணி, பகதூர்கர், பவானா……வெறும் பெயர்கள்…..எல்லாம் பெயர்கள்…தலையை அசைத்தேன். பெயர்கள் வைக்காவிடில் ஊர்களுக்கென தனித்த அடையாளம் ஏதேனும் இருக்குமா? வீடுகளும், வயல்களும், குளங்களும், மேடுகளும் பள்ளங்களும் – அவற்றின் எண்ணிக்கைகளும், வடிவங்களும், அமைப்புகளும் மாறுந்தன்மையை வைத்து…குழப்பமாய் இருக்கிறது…என் உடல் எங்கே? நான் இருக்கிறேனா…எனக்கு நினைவிருக்கிறது..எனவே நான் இருக்கிறேன்…எதையோ உதறுவது போல் சைகை செய்தேன்…

    “உடம்பை அசைக்காதீங்க” – எனக்கு யாரோ ஊசி போட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். முக கவசம் அணிந்திருந்தனர். 

    சற்றுத் தள்ளி ஒரு பெண் சதுர கண்ணாடி பதித்த கதவினுடே நோக்குகிறாள். ஒரு வித பயத்துடன் நின்றிருந்தாள். கண்ணில் நீர் படிந்திருந்தது. மனக்காட்சி மாறிவிட்டதா? ஊர் பெயர் மறந்ததை நான் இன்னும் மறக்கவில்லை. புதுக்காட்சியிலும் பழைய காட்சியைத் தொடர விழைந்தேன். 

    என் தலையை யாரோ நேராகப் பிடித்துக் கொண்டனர். கதவு பக்கம் என் முகத்தை திருப்ப முடியவில்லை. வெண்ணிற திரையை….சுவரை வெறித்து மேல் நோக்கிப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போதும் “என்ன பெயர் என்ன பெயர்” என்று மனதில் அசை போட்டபடியிருந்தேன். என் கால்களை யாரோ தூக்கினார்கள். எதையோ யாரோ தூக்குவது மாதிரி எடையற்று உணர்ந்தேன். 

    “நான் எந்த ஊருக்குப் போனேன். ” – என்று உரக்கக் கேட்டேன். உதடு மட்டும் அசைந்ததா எனத் தெரியவில்லை. நான் சொன்னது யார்க்கும் கேட்கவில்லை. யாரும் கேட்க பிரயாசப்பட்டதாகவும் தெரியவில்லை. என்னைச் சுற்றிலும் ஆட்கள் வருவதும் போவதுமாக இருந்தனர். கதவினூடே நின்றிருப்பவள் இன்னும் அழுது கொண்டிருப்பாளா? அவள் அழுகை நின்றதாவெனத் தெரியவில்லை. அழுகை வந்தது. கண்ணீர் சிந்தினேனா என்று சந்தேகமாய் இருக்கிறது. நான் அழுகிறேன் என்று எனக்கு நானே சொல்லிக் கொள்வது தான் பிரக்ஞையின் அடையாளமா? வேறொரு காட்சிக்குள் என்னை யாரோ தள்ளிவிட்டார்கள்….காட்சிகள் ஏதுமில்லை. இருட்டு அறைக்குள் நுழைந்துவிட்டேன். எங்கிருக்கிறேன். இது வேறோரு காட்சியா? அல்லது வேறொரு எண்ணமா? வடிவங்களும் சிந்தனைகளும் பிணைந்து என்னை நெருக்குவது போல் இருந்தது. காட்சிகள் இல்லாத புதுக்காட்சியா? இல்லை…நானே என்னை இந்த இருட்டுக்குள் என்னைத் தள்ளிக்கொண்டேனோ?

    பித்ரு கடன் செய்யும் போது ஓதும் மந்திரங்கள் எங்கிருந்தோ ஒலித்தன. என் பெயர், என் தந்தையார் பெயர், தந்தையாரின் தந்தையார் பெயர் – இவற்றைச் சொல்லி வசு, ருத்ர, ஆதித்யர்களாக உருவகிக்கும் மந்திரங்களின் உச்சரிப்பு…பெயர்கள்…பெயர்கள்…பெயர்கள்.

    நன்றி : சொல்வனம் (https://solvanam.com/2023/03/26/%E0%AE%8A%E0%AE%B0%E0%AF%8D%E0%AE%AA%E0%AF%87%E0%AE%B0%E0%AF%8D/amp/)

  • திருவண்ணாமலை

    நாம் கவனமாக இருக்கிறோம். மரியாதையாகப் பேசுதல், கடுஞ்சொற்களை பயன்படுத்தாதிருத்தல், எல்லா குறைகளையும் பொறுமையாக செவிமடுத்தல், எடுக்கும் எல்லா முடிவுகளுக்கும் உரிய  விளக்கங்களை இயன்ற வரை தருதல், உயர்மட்டம் எடுக்கும் முடிவுகளை பூச்சுகள் எதுவும் இல்லாமல் உடனுக்குடன் அறியத்தருதல், விடுப்பு வேண்டுகோள்களை நிராகரிக்காமல் இருத்தல், கான்பரன்ஸ் அறையின் கதவை மூடாமல் சர்வஜாக்கிரதையாக சந்திப்புகளை நிகழ்த்துதல், தப்பித்தவறி கூட சொந்த வாழ்க்கை குறித்து எதுவும் கேட்டுவிடாதிருத்தல்..….இதற்கு மேல் என்ன செய்ய….…பிஓஎஸ்எச் கையேட்டின் ஒரு ஷரத்தைக் கூட இதுவரை மீறியதில்லை.   ஆனால் இவர்கள் வேலையை விட்டுச் செல்லும்போது சேற்றை வீசிவிட்டு செல்வார்கள்…நிலமென்னும் நல்லாள் காட்டும் அதே பொறுமையை கடைபிடிப்பதோடு அல்லாமல் கூடவே மாறாப் புன்னகையைச் சூடிக் கொண்டு வழியனுப்ப வேண்டும்.  

    நிரந்தரமாகவே நம்மைப் பற்றி கீழே, பக்கவாட்டில், வெளியே என அனைவரிடமும்  விசாரித்தவாறே இருக்கும்  மேலதிகாரிகள் இத்தகைய சமயங்களில் சும்மாவா இருப்பார்கள்?

    இப்போதே இங்கிருந்து நீங்கிச் சென்றுவிட வேண்டும்! உடனடியாக…எவன் கண்ணிலும் படாமல்…ஆனால் முடியவேயில்லையே! கண்ணுக்குப் புலப்படா சங்கிலிகள் உடலெங்கும் கட்டப்பட்டுள்ளன. அந்தச் சங்கிலிகளுக்கு  பயம் என்று  பெயர் வைத்துக் கொள்ளலாமா? பயம் எங்கு உள்ளது? மனத்திலா? அல்லது உடலிலா? 

    சென்ற வாரம் ஒரு நண்பருடன் போனில் நடத்திய உரையாடல் நினைவில் வந்தது. பல வருடங்களுக்குப் பின்னர் அந்த நண்பருக்கு போன் செய்திருந்தேன். திருவண்ணாமலையில் இருப்பதாகச் சொன்னார். கொச்சியில் தகவல் தொழில்நுட்ப நிறுவனம் ஒன்றை நடத்தி வந்தவர் அவர். நிறுவனத்துக்கு என்னாயிற்று என்று கேட்டேன். வேலையாட்களிடம் ஒப்படைத்துவிட்டதாகச்  சொன்னார். அடேங்கப்பா….கிட்டத்தட்ட 25 கோடி வியாபாரம் செய்யும் நிறுவனத்தின் முதலாளி வேலையாட்களிடம் ஒப்படைத்திருப்பதாகச் சொல்கிறாரே என்று அவருடைய தைரியத்தை வியந்தேன். திருவண்ணாமலையில் வேறு ஏதாவது தொழில் தொடங்கியிருக்கிறாரோ! இல்லையாம்! ஓர் ஆசிரமத்திற்கருகே வீடெடுத்துத்  தங்கி ஆசிரமத்துக்கு வரும் பக்தர்களுக்கு சேவை செய்துவருகிறாராம்! மனைவியும் மகனும் கூட  விரைவில் அவருக்கு ஒத்தாசையாக அவர் பணி செய்யும் ஆசிரமத்துக்கே  வந்துவிடப் போகிறார்களாம்! 

    “எதிர்காலம் குறித்து பயம் இல்லையா” என்ற என் கேள்விக்கு –

    “திருவண்ணாமலை வந்து சில நாட்கள் தங்கிப்பார்…உடல் குறித்த பயம் நீங்கிவிடும்” என்றார் 

    “பயம் மனத்தில் அல்லவா இருக்கிறது?” 

    “பயம் உடலில் இருக்கிறது. உடலிலிருந்து பயம் நீங்கும் போது மனதிலிருந்து நீங்கிவிடும்”

    கீழ்ப்படியாமை சொட்ட கடும் சொற்களை தாங்கியவாறே “நான் வேலையை விட்டுச் செல்ல நீதான் காரணம்” என்னும்படி நீண்ட குற்றச்சாட்டு பட்டியலுடன் வந்த ராஜினாமா மின்னஞ்சலை வாசித்த போதும், இதை மேலதிகாரிக்கு அனுப்பியபின் அவரிடமிருந்து வரவிருக்கும் “சிசிடிவி ஏன் சரியாக வேலை செய்யவில்லை? அதை நீ அணைத்து வைத்திருக்கிறாயா?” என்பது போன்ற ஐயம் பொங்கும் கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்லிச்சொல்லி இன்னொரு அக்கினிப்பிரவேசம் செய்ய வேண்டிய சாத்தியக்கூறை யோசித்தபோதும், அடிவயிற்றில் “விர்விர்” என்று ஏதோ உள்ளூர இழுக்கும் மெல்லிய ஆனால் மிகத் தெளிவான வலியற்ற வலி உணர்வை உற்று கவனித்த போது, நண்பர் சொன்னது சரியென்றுபட்டது. உடலில் உள்ளது பயம். உடலில்தான் உள்ளது பயம். திருவண்ணாமலை செல்வதைப் பற்றி பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம். இந்த இரண்டரைக்கு நான்கு கண்ணாடி அறையை உடனடியாக திருவண்ணாமலையாக மாற்ற ஏதேனும் உபாயம் உண்டா என நண்பனிடம் அடுத்த தொலைபேசி உரையாடலில் கேட்கவேண்டும்.

    நன்றி : சொல்வனம் (https://solvanam.com/2023/03/26/%E0%AE%A4%E0%AE%BF%E0%AE%B0%E0%AF%81%E0%AE%B5%E0%AE%A3%E0%AF%8D%E0%AE%A3%E0%AE%BE%E0%AE%AE%E0%AE%B2%E0%AF%88-2/amp/)

  • பொருத்தம் பார்த்த குருவி – யஸுனாரி கவாபாடா

    —-

    சுய மகிழ்வுத் தனிமைக்கு நெடுங்காலமாய்ப் பழக்கப்பட்டுவிட்ட அவன் மற்றவர்களுக்குத் தன்னைத் தரும் அழகியலுக்காக ஏங்கத் தொடங்கினான். “தியாகம்” என்னும் சொல்லின் பெரும்பொருள் அவனுக்குத் தெளிவாயிற்று. மானுடம் என்னும் உயிரியின் வாழ்க்கையை கடந்த காலத்திலிருந்து எதிர் காலத்துக்கு எடுத்துச் செல்லும் ஒரே நோக்கம் கொண்ட ஒற்றை விதையாக தன்னுடைய சிறிய தன்மையை உணர்வதில் அவன் திருப்தியடையத் துவங்கினான். தாவரங்கள் தனிமங்கள் போன்ற பல்வேறு வகையினங்களுடன் சேர்த்து மனித இனம் என்பது இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் மிதந்துலவும் ஒற்றைப் பரந்த உயிரமைப்பின் ஒரு சின்னத் தூண் என்பதைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை என்ற எண்ணத்தின் மீதும், பிற விலங்குகள் மற்றும் தாவரங்களை விட அதிக விலைமதிப்பு ஏதும் அதற்கில்லை என்ற எண்ணத்தின் மீதுங்கூட அனுதாபங்கொள்ளத் தொடங்கினான்.

    “சரி”

    அவனுடைய மூத்த உறவினள் ஒரு வெள்ளி நாணயத்தைக் கண்ணாடி நிலையின் மேல் சுண்டினாள். பின், அதை தன் உள்ளங்கைக்குக் கீழ் அமிழ்த்திப் பிடித்துக் கொண்டு, தீவிரமான முகபாவத்துடன் அவனை உற்று நோக்கினாள். மந்தமான மனச்சோர்வான பார்வையை அவளின் வெள்ளைக் கரத்தின் மீது பதித்தான். “பூ” என்றான்.

    “பூ? இதற்கு முன் முதலில் நீ முடிவெடுக்க வேண்டும். பூ விழுந்தால் அந்தப் பெண்ணை மணந்து கொள்வாயா?”

    “மணக்கிறேன் என்று வைத்துக் கொள்வோம்”

    “ஆ….தலை!”

    “அப்படியா”

    “இது என்ன முட்டாள்தனமாக பதில்?”

    அவனுடைய உறவினள் சத்தம் போட்டுச் சிரித்தாள். அந்தப் பெண்ணின் புகைப்படத்தை கீழே எறிந்துவிட்டு அந்த அறையிலிருந்து எழுந்து சென்று விட்டாள். அவள் அதிகம் சிரிக்கக் கூடியவள். அவளின் தெளிவான சிரிக்கும் குரல் வெகு நேரம் ஒலித்தது. இது அவ்வீட்டு ஆண்களினுள் ஒரு விசித்திரமான விதத்தில் செவிவழிப் பொறாமையைக் கிளப்பியது.

    புகைப்படத்தை பொறுக்கியெடுத்து அவன் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தான். இந்தப் பெண்ணை மணப்பது நல்லது என்று எண்ணினான். இந்த அளவு அவனால் நேசத்தை உணர முடிகிறதென்றால், தங்கள் தலைவிதியை மூத்த சகோதரர்களிடமும் தந்தைகளிடமும் ஒப்படைத்துவிட்டு அவனை மணக்க ஜப்பானில் நிறைய பெண்கள் தயாராக இருக்க வேண்டும். அது எத்தனை அழகான விஷயம் என்று அவன் எண்ணினான். அசிங்கம் என்பது தான் மட்டுமே…எண்ணத்திரியை இழந்தான், ஏனெனில் அற்பமான சுய பிரக்ஞை அவனுக்கு விழிப்புணர்வைத் தந்தது.

    “சரியாகச் சொன்னால், திருமணத் துணையைத் தேர்ந்தெடுப்பது என்பது ஒரு லாட்டரி மாதிரி. ஒரு நாணயத்தைச் சுண்டி முடிவெடுப்பது போன்றது” – அவனுடைய உறவுக்காரப் பெண் இதைச் சொன்னபோது, அவளுடைய உள்ளங்கைக்குள் இருக்கும் வெள்ளி நாணயத்திடம் தன் தலைவிதியை ஒப்படைப்பதில் அவன் உற்சாகமாகக் கூட உணர்ந்தான். ஆனால், அவள் அவனை வெறுமனே கேலி செய்கிறாள் என்பதை விளங்கிக்கொண்ட பின்னர், வராண்டாவின் விளிம்பில் இருந்த குட்டி ஏரியின் மீது அவன் தன் தனிமைப் பார்வையைத் திருப்பினான்.

    என்னுடைய மனைவியாக வேண்டியவள் வேறொருத்தியாக இருப்பாளென்றால், அவளின் முகம் நீரில் பிரதிபலிக்கட்டும் என்று ஏரியிடம் பிரார்த்தித்தான். கால, வெளியூடாக காண முடியும் என்று அவன் நம்பினான். அந்த அளவுக்கு அவன் தனிமையில் இருந்தான்.

    நீரின் மேற்பரப்பை உன்னிப்பாகப் பார்த்தபோது, கடவுள் எறிந்த கூர்மையான கருங்கல் ஒன்று அவனது பார்வைத் துறையில் சரிந்தது. இனச்சேர்க்கையில் ஈடுபட்டிருந்த ஒரு ஜோடிக் குருவிகள் கூரையிலிருந்து நீரில் விழுந்தன.

    “இது இப்படித்தானோ!” என்று முணுமுணுத்தான்.

    நீரின் மேற்பரப்பில் சலசலப்பு பரவி மீண்டும் அமைதி படர்ந்தது. மிக ஆர்வத்துடன் ஏரியை உற்று நோக்கிக் கொண்டிருந்தான். நீரின் அமைதியான மேற்பரப்பைப் போல அவனது இதயம் ஒரு கண்ணாடியாக ஆனது. திடீரென்று ஓர் ஒற்றைக் குருவியின் பிம்பம் அதில் தெரிந்தது. அந்தக் குருவி பாடியது. பாட்டின் அர்த்தம் இது தான்:

    “குழப்பத்தில் தொலைந்திருக்கும் உங்களுக்கு உங்களின் மனைவியாகப் போகும் பெண்ணின் உருவத்தை நான் காட்டினாலும் ஒரு வேளை நீங்கள் நம்பாமல் போகலாம். அதனால், உங்களின் அடுத்த பிறப்பில் உங்களின் மனைவியாகப் போகும் பெண்ணின் பிம்பத்தைக் காட்டுகிறேன்.”

    அவன் குருவியிடம் பேசினான், “குருவியே உனக்கு நன்றி. குருவியாக மறு பிறப்பெடுத்து அடுத்த ஜென்மத்தில் உன்னை நான் மணப்பேன் என்றால், இதோ இந்தப் பெண்ணையே இவ்வுலகில் மணந்துகொள்கிறேன். ஒருவன் அவனுடைய அடுத்த பிறப்பின் தலைவிதியைப் பார்த்துவிட்டான் என்றால், இப்பிறப்பின் இவ்வுலகில் அவன் இழக்கப்போவது எதுவுமில்லை. என் அடுத்த உலகின் அன்பான அழகான மனைவி எனக்கு இவ்வுலகில் எனக்கான திருமண முடிவை எடுத்திருக்கிறாள்”

    புகைப்படத்தில் இருக்கும் பெண்ணுக்கு தெளிவான மனதின் வாழ்த்துகளுடன் அவன் கடவுளின் பெருந்தன்மையை உணர்ந்தான்.

    யசுனாரி கவாபாடாவின் “உள்ளங்கைக் கதைகள்” தொகுப்பிலிருந்து

    ஆங்கிலம் வழி தமிழாக்கம் – கணேஷ் வெங்கட்ராமன்

  • சியால்கோட்டுக்கு கனவி்ல் பயணமாதல்

    ஒரு நகரத்திற்குப் பயணமானபோது அங்கு பார்த்த ஒரு வீதி பலமுறை என் கனவில் வந்த ஒரு வீதிக் காட்சியைப் போலவே இருந்தது. ஒரு பக்கம்
    வரிசையாக வீடுகள். இன்னொரு பக்கம் அடர்த்தியாக வளர்ந்த மரங்களுக்கிடையே ஓடும் சிறு நதி. நகருக்கு நடுவே இருக்கும் புகழ்பெற்ற பிரம்மாண்டமான ஏரிக்கு நடுவே அழகான வண்ணவண்ணப் படகு வீடுகள் தெரிந்தன. ஏரியைச் சுற்றி இன்னும் கொஞ்ச தூரம் சென்று புற நகரை அடைந்த போது நான் பார்த்த தற்போது பயன்பாட்டில் இல்லாத பழைய பேருந்து நிலையமும் என் கனவில் ஒரு கட்டில் போட்டு அதில் நான் படுத்திருந்த இடத்தைப் போலவே இருந்தது. கனவில் அந்த இடம் ரொம்ப கூட்டமாய் இருந்தது. நிஜத்தில் அந்த பேருந்து நிலையம் காலியாய் இருந்தது. என் கனவில் வந்தது போன்றே ஷட்டருடனான கடைகள் இருந்தன. ஆனால் மூடியிருந்தன.

    கனவில் நான் இருக்கும் இடம் பாகிஸ்தானின் நகரம் ஒன்று என்பதாக நினைத்துக் கொண்டிருப்பேன். சியால் கோட்டாக இருக்கலாம் என்று கனவுக்குள் எண்ணம் ஓடும். நிஜத்தில் பார்த்த நகரத்துக்கும் ஊக நகருக்கும் இடையே உள்ள தொலைவு இருநூறு கிலோமீட்டர் தான். இருநூறு கிலோமீட்டர் என்று சொல்லிக் கொள்வது எத்தனை presumptuous! நடுவே எல்லை இருக்கிறது. எல்லையில் பிரச்னை. எல்லையின் தொலைவு பற்றியச் சிக்கல். கனவுக்கும் நிஜத்துக்கும் இடையில் உள்ள இடைவெளியை இருநூறு கிலோமீட்டராக எப்படி சுருக்கிவிட முடியும்? கனவில் நான் எல்லை தாண்டியதாக எண்ணியது பிழை. எல்லைக்குள்ளாகத்தான் இருந்திருக்கிறேன். கனவின் எல்லைக்குள்.

    கண்ட கனவில் வந்த மனிதர்களை கவனிக்கவில்லை. அறிவிப்பு பலகைகள், பேருந்து எழுத்துகள் எதுவும் கனவில் தோன்றவில்லை. அவை தந்திருக்கக்கூடிய தகவல் கொண்டு இடத்தை சரியாக அனுமானித்திருக்கலாம். கனவு என்பதே நமக்கு நாம் சொல்லிக் கொள்வதும் உணர்ந்து கொள்வதும் தான். பலகைகளில் பேருந்துகளில் எழுத்துகள் தெரிந்திருந்தாலும் அவை நமக்குத் தெரிந்த மொழியில் எழுதப்படாவிட்டாலும் நாம் நினைத்துக் கொண்ட ஊரின் மொழியாகவே அது நமக்குத் தெரியும். போர்டில் ஃபார்ஸி எழுதப்பட்டிருக்கலாம். தமிழ் மட்டுமே படிக்கத் தெரிந்தவனுக்கு கனவில் வரும் ஃபார்ஸியை வாசித்துவிட முடியும் பிரக்ஞையில் அவனறிந்த மொழியாகிய தமிழ் கொண்டு. கனவுகளின் மொழி பிரக்ஞையின் மொழி.

    நிஜப்பேருந்து நிலையம் பயன்படுத்துவது நிறுத்தப்பட்டு பல வருடங்களாகிவிட்டனவாம். சியால்கோட்டுக்கு ஐம்பதுகளின் முடிவு வரை பேருந்துகள் சென்று கொண்டிருந்தனவாம்! இந்தத் தகவலின் துணை கொண்டு அடுத்த முறை கனவில் இந்தப் பேருந்து நிலையத்துக்கு வந்தால் சியால்கோட்டுக்கு பேருந்து பிடித்துச் சென்றுவிடலாம். சியால்கோட்டில் அதே வீதிக்காட்சியையும் பார்த்துவிடுவோம். ஏனெனில் வீதிக்காட்சியை பிரக்ஞைக்குள் ஏற்றிக்கொண்டால் கனவில் அதனை இருநூறு கிலோமீட்டர் நகர்த்துவது அத்தனை சிரமமில்லை. ”நிஜமாகவே” சியால்கோட்டிற்குள்ளும் அதே பேருந்து நிலையத்தை வந்தடைந்து விடுவோம்.

  • ஒரு முடிவிலாக் குறிப்பு

    மே 14, 2018

    எல்லாம் சுமுகமாகச் சென்று கொண்டிருந்தன.சென்ற வருடம் ஒரு நாள் தொடங்கியது. மார்ச் மாதம். தேதி நினைவில்லை. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நிலைமை மோசமடையும் என்பார்களே அதை நேரடியாக அனுபவிக்கும் வாய்ப்பு கிட்டியது. மோசமடைந்து கொண்டிருக்கிறது என்பது தெரிந்தாலும் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று எத்தனை யோசித்தும் தெளிவை எட்ட முடியவில்லை. வேலைகள் ஒழுங்காகவே போய்க் கொண்டிருந்தன. எனினும் என்னை மீறி ஏதோ நடக்கிறது. என்ன அது? சில மாதங்களுக்குள்ளேயே அனைத்தும் மாறி விட்டன. என் தோழர்கள் குறுகிய இடைவெளியில் வேறு வேலைக்கு சென்றுவிட்டனர். நண்பர்கள் என்று அலுவலகத்தில் ஒருவரும் எஞ்சியிருக்கவில்லை. இருப்பவர்கள் யாரும் என் நண்பர்கள் இல்லை. அலுவலகத்தில் நண்பர்கள் தேவையில்லை எனும் பண்பாடு எப்போது நுழைந்தது என்ற பிரக்ஞையற்று இருந்திருக்கிறேன். விற்பனை சரிய தொடங்கியது. ஒரு விற்பனை மேலாளரின் உழைப்பை யாரும் பார்க்கப் போவதில்லை. உழைப்பு விற்பனை எண்ணாக மாறாத வரை வில்லாக வளைந்து எலும்புகளை முறித்துக் கொண்டாலும் யாரும் சட்டை செய்யப் போவதில்லை.

    இது ஒரு தற்காலிக நிலை. விரைவில் அனைத்தும் சரியாகி விடும் என்று நம்பிக்கையை தொடர்ந்து தக்க வைத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. ஏறிக்கொண்டு போகும் வயது, சராசரியை விட சற்று அதிகமாக ஈட்டும் ஊதியம் -இவற்றையெல்லாம் விட என்னைத் துன்பப்படுத்திய மிகப் பெருங்கவலை – சரிந்து கொண்டிருக்கும் என் தன்னம்பிக்கை. பயம் வந்தால் ஒருவனின் உழைப்பு பெருகும் என்று தான் நான் இதுநாள் வரை எண்ணிக் கொண்டிருந்தேன். இதற்கு முன்னர் எனக்கு வந்த நெருக்கடிகளின் போது பயம் பெருகும் போது உழைப்பையும் முயற்சியையும் பெருக்க வேண்டும் என்ற பாடத்தை நான் கற்று வைத்திருந்தேன். ஆனால் நம்பிக்கையின்மை இம்முறை என் உழைப்பை மந்தமாக்கியது.

    ஒரு சனிக்கிழமை என் தொலைபேசி ஒலித்தது. விடுமுறை நாள். வீட்டில் தான் இருந்தேன். மனம் அமைதியாய் இல்லை. போன் செய்தவர் என் அதிகாரி. போனை எடுக்க நான் தயக்கம் காட்டினேன். இந்த தயக்கம் அசாதாரணமானது. அதிகாரி என்னை உரித்து சாப்பிட்டுவிடுவாரா? ஏன் பயப்படுகிறேன்? அவர் கேட்கக் கூடிய கேள்விகளுக்கு பதில் இல்லாமல் போகாது என்ற அடிப்படை நம்பிக்கையைக் கூட இழந்திருக்கிறேன் என்ற புரிதல் என்னை தூக்கிவாரிப் போட்டது. ஏதாவது முடிவெடுக்கும் நேரம் வந்து விட்டது என்பதை உணர்ந்தேன். உதவியை நாடுவது என்று உடன் முடிவெடுத்தேன்.

    நான் உதவியை நாடி ஆறு மாதமிருக்கும். புகை மூட்டம் விலகத் தொடங்கியிருந்தது. சிந்தனைக்குள் அதீத உணர்ச்சி புகும் வேகத்தை மட்டுப்படுத்தும் முயற்சியில் ஓரளவு வெற்றி பெற்றிருந்தேன். நரம்புகளினூடே அதீதமாய் சுரக்கும் பய ரசாயனத்தை கட்டுப்படுத்தும் மாத்திரைகள் வேலை செய்யத் தொடங்கியிருந்தன. ஒரு நாள் என் மன நல மருத்துவரை கேட்டேன். “ஆறு மாதம் முன்னர் எனக்கு நடந்தது என்ன?” அதற்கு அவர் சொன்ன பதில் – “ஆறு மாதம் முன்னர் என்னை சந்திக்க வந்த போது நீங்கள் Acute Depression-இல் இருந்தீர்கள்’

    புறக்காரணிகளில் ஒரு மாற்றமும் ஏற்பட்டிருக்கவில்லை. அதே அலுவலகம். அதே சக ஊழியர்கள். அதே அதிகாரி. அதே சூழல். பயத்தின் தூண்டலில் பதற்றப்படுதலை நிறுத்தப் பழகியிருந்தேன். நகரும் தன்மை கொண்ட இலக்குகளின் இயல்பை என் அகவயமாக உற்று நோக்கத் தொடங்கியிருந்தேன். இது தான், இது மட்டும் தான் என் இலக்கு. இந்த இலக்கு மட்டும்தான் என்னை வரையறுக்கும் என்பதாக ஒற்றை இலக்கில் தொங்கிக் கொண்டிருப்பது வியர்த்தம். இலட்சியம் நல்ல விஷயம். ஆனால் அதன் மேல் முழு கனத்தையும் போட்டுப் பயனில்லை. வளைந்து செல்லும் ஒரு நதியைப் போன்று சூழலுக்கேற்றவாறு நம் ஆசைகள், லட்சியங்கள் எல்லாம் சற்று வளைந்து கொடுக்கட்டும். Physiologically, our body cannot be in perpetual state of anxiety. It has to return to its equilibrium. பிரக்ஞை பூர்வமாக சுய-அன்புடன் உணர்வு நிலைகளை manage செய்தால் கட்டுப்பாடின்றி பதற்றம், அச்சம் என்னும் உணர்ச்சிகள் பீறிடும் வாய்ப்பு குறையும். Let us Count our Blessings. முதலில் நம் மீது நாம் கருணை கொள்வோம். நம்மை பற்றிய அதிகமான எதிர்பார்ப்பின் காரணமாக நம்மை நாமே (மன ரீதியாக) வதைத்துக் கொள்வதை நிறுத்துவோம். ஆசைகள் நம்மை இயக்கத் தொடங்கிவிட்டால் நம் மீது நம் கட்டுப்பாட்டை இழக்க நேரிடும். நான் ஆசைப்படலாம். ஆனால் ஆசைகள் நம்மைக் கட்டுப்படுத்தலாகாது. தடைகள் இறுதி வரை தோன்றிக் கொண்டிருக்கும். வாழ்வில் இதுவரை தாண்டி வந்த தடைகளை நினைவுபடுத்திக் கொள்வோம். இதுவரை பெற்ற வெற்றிகளை எண்ணி மீண்டும் மகிழ்ச்சி கொள்வோம். நம்பிக்கைச் சுடரை இறுதி வரை அணையாமல் காப்போம்.

    சென்ற வருடம் முழுதும் தன் பதற்றத்தை பாதுகாப்பின்மையை தாள முடியாமல் என்னை பந்தாடிய அதிகாரி இந்த வருடம் அமைதியாகிவிட்டார். வேறு வேலை தேடிக் கொண்டிருப்பதாக அரசல் புரசலாக பேச்சு. விரைவில் அவர் வேலையை விட்டுச் சென்று விடலாம். சூழல் மாறலாம். புதுச் சூழல் வேறு வித மாற்றங்களுக்கு வித்திடலாம். மாற்றம் இப்படித்தானிருக்கும் எனற ஒற்றைப் பரிமாணத்தில் நான் நிச்சயம் யோசிக்கப் போவதில்லை. உறுதியளிக்கப்பட்ட elevation கிடைத்துவிடும் என்ற கண்மூடித்தனமான எதிர்பார்ப்பு சென்ற வருடம் சுக்குநூறாக உடைக்கப்பட்ட பின்னர் நடந்த அகநாடகம் எனக்கு ஆசானாக இருந்து வழி காட்டும். நம் அனுபவங்கள் நமக்கான தொடரும் case-study.

    +++++

    மடிக்கணினியின் முகப்புத் திரையினுள் குப்பையைப் போல் குவிந்து கிடந்த மின்கோப்புகளில் ஒன்றைத் திறந்தபோது மூன்றரை வருடங்கள் முன்பு நான் எனக்காக எழுதிக் கொண்ட குறிப்பு கண்ணில் பட்டது. வாசிக்கையில் ஒரு கதை போன்று சுவாரஸ்யமாய் இருந்தது. எனக்கு நானே சிரித்துக் கொண்டேன்.

    மூன்றரை வருடம் முன்னர் குறிப்பை எழுதியதற்குப் பிறகு இது என்னுடைய வாசிப்புக்கு மட்டும் என வைத்துக் கொண்டேன். வழக்கமாக அனுப்பும் இணைய இதழ்களுக்கு அனுப்பி வைக்கவில்லை. எனது வலைப்பக்கத்திலும் இடவில்லை. எழுதியதையெல்லாம் பொதுத் தளத்தில் பகிரும் வியாதி உச்சத்திலிருந்த போதும் இதை மட்டும் ஏன் பகிராமல் வைத்துக் கொண்டேன் என்று எனக்கு இன்று விளங்கவில்லை.

    என்னைப் பொறுத்த வரை முழுக்க முழுக்க நிஜம் என்று நான் நினைத்துக் கொண்டிருந்த இந்தக் குறிப்பின் உள்ளடக்கம் ஒரு புனைவைப் போன்று ஒலித்தது என்பதுதான் இப்போதைய உண்மை. சுழலும் டைட்டில்கள் வந்த பின்னரும் ஒரு Bio-Pic திரைப்படத்தின் கதாநாயகப் பாத்திரம் இறக்காத வரை அப்பாத்திரத்தின் நிஜ வாழ்க்கைச் சம்பவங்கள் நிகழ்ந்தவாறிருக்கும் எனும் பிரக்ஞையை இடைநீக்கம் செய்யும் போதுதான் படத்தின் முடிவை ரசிக்க முடியும். முடிவில்லாமல் ஒரு புனைகதை நீண்டு கொண்டிருந்தால் – எத்தனை வலிமையான எழுத்தென்றாலும் – ஓரு கட்டத்தில் வாசிப்பு சலிப்பு தட்டிப் போகும்.

    ஐநூறு சொற்களில் எனக்கு நானே எழுதிக்கொண்ட குறிப்பு ஒரு சிறுகதை வடிவத்தைப் பூண்டிருந்தது. எனினும், மனவியல் சிக்கலுக்கு தீர்வைத் தேடிக் கொண்டதான பாவனையில் உற்சாகத்துடன் நான் எழுதிய அந்தக் குறிப்பு தரமான சிறுகதையாக அமையுமா எனும் ஆய்வுக்குள் நுழைவதல்ல என் நோக்கம்.

    வாசித்து முடித்ததும் என்ன தோன்றியது? பயணித்த பாதையின் விவரிப்பு என்பதைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை. இந்தக் குறிப்பு எழுதி முடித்த பிறகு வந்த நாட்களில் தொழில் வாழ்க்கை நான் முற்றிலும் ஊகித்திருக்க முடியாத திசையில் பயணப்பட்டது.

    குறிப்பினில் கூறப்பட்டபடி அக நாடகத்தின் படிப்பினை உதவியாக இருந்தது என்று சொல்ல முடியாதெனினும் சுயத்துடனான உரையாடலில் சில தெளிவான அணுகுமுறையை சட்டகத்தை (தற்காலிகமாகவேனும்) எனக்கு ஏற்படுத்திக் கொடுத்தது. குறிப்பில் பதிவு செய்த சம்பவங்கள் – குறிப்பாக எந்த சம்பவங்களைப் பற்றியும் விரிவாக எழுதவில்லை ; வெறும் கொடி காட்டலோடு சரி – நடந்த பின்னரான தொழில் வாழ்க்கை பற்றி விவரமாகச் சொல்லுமளவுக்கு அது ஒன்றும் அதிசுவாரஸ்யமானதொன்றுமில்லை. தனியார் வேலையிலிருக்கும் ஆயிரமாயிரம் மனிதர்களின் வாழ்வில் வழக்கமாக நடப்பதுதான். சாகசமோ விறுவிறுப்போ அதிகம் இல்லாது அதிகாரம் மட்டுமே ஜெயிக்கும் அக்கப்போர்தான்.

    1. உயரதிகாரி வேலையிலிருந்து நீங்குதல்

    2. தற்காலிக மகிழ்ச்சி

    3. மீண்டும் பணிவுயர்வு பற்றிய எதிர்பார்ப்பு

    4. ஆனால், அயல் நாட்டுத் தலைமையலுவலகத்திலிருந்து மாற்றலாகிவந்த ஒருவருக்கு தலைமைப் பொறுப்பு வழங்கப்படல்

    5. புதிய அதிகாரி என்னிடமிருந்த கொஞ்சநஞ்ச அதிகாரங்களையும் பறித்துக் கொள்ளல்

    6. வேலை சார்ந்த சுதந்திரங்கள் மட்டுப்படுத்தப்படல்

    7. வியாபாரக் கொள்முதல் சார்ந்த லஞ்சம் பற்றி உயர் மட்டத்துக்கு துப்புத் தரப்போக அது குறித்த அதிகார விசாரணையை என் மீதே ஏவினார் அயல் நாட்டு அதிகாரி. (பழைய அதிகாரி போலவே இவரும் தொடர்ந்து எரிச்சல் படுத்திவந்தார் ; நான் என் வேலையை விட்டுவிட்டுப் போக வேண்டும் என்ற பழைய அதிகாரியின் அதே எண்ணந்தான் இவருக்கும் இருந்தது என்று இப்போது தோன்றுகிறது.)

    8. பெருந்தொற்று ஊரடங்கின் போது அதிகாரி சொந்த நாடு சென்றுவிட தொழிற்சாலை முடங்கியது. தாய் நிறுவனத்திலிருந்து சம்பளப் பட்டுவாடாவுக்கான நிதி ஆதரவு கிடைக்கப் போவதில்லை எனும் சமிக்ஞை தெரிந்தவுடன் கடுமையான உழைப்பின் உதவியால் குறைந்த காலத்துள் வியாபாரத்தை மீட்டெடுத்து ஊழியர் அனைவருக்கும் தொடர்ந்து நேரத்தில் சம்பளம் கிடைக்க வழிவகை செய்தல். (அடுத்தவர்கள் இதை ஒரு சாதனையாக ஒப்புக் கொள்வார்களோ மாட்டார்களோ – “அதற்குத் தகுந்த கூலி உனக்கு வழங்கப்பட்டுவிட்டது” – என்னைப் பொறுத்த வரை எனது நலிந்த தொழில் வாழ்க்கையின் சிறப்பம்சங்களில் ஒன்றாக இது இருக்கப் போகிறது என்ற எண்ணம் எனக்குண்டு.)

    9. பெருந்தொற்று காரணமாக விமானங்கள் பறக்காததால் நிறுவனத்தை நிர்வகிக்க அயல் நாட்டிலிருந்து யாரையும் அனுப்ப முடியவில்லை என்ற சாக்கில் அதல பாதாள விலையில் முகந்தெரியாத முதலீட்டாளருக்கு இந்திய நிறுவனம் விற்கப்படல்.

    10. நிறுவனம் விற்கப்பட்ட அடுத்த நாள் கம்பீரமாக நடை போட்டு மீண்டும் அலுவலகத்துக்குள் நுழைந்தார் முதலீட்டாளர் அதாவது (குறிப்பில் நான் சொல்லியிருந்த) பழைய அதிகாரி. அவர் தான் இப்போது முதலாளி.

    அதற்குப் பிறகு சொல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை. இறங்குமுகந்தான். மனஅழுத்தம், மனச்சோர்வு, மனக்கவலை – இவற்றை தாற்காலிகமாகத் துறந்தேன். பகுப்பாய்வு செய்யும் அவசியம் இருக்கவில்லை. அவமதிப்புகளை அமைதியாய் சகித்துக் கொள்ளவில்லை. சொற்களைச் சொற்களால் எதிர் கொண்டேன். கேவலப்படுத்துதல்கள் மின்னஞ்சல்களில் தொடர்ந்த போது வழக்கமாக மௌனம் காக்கும் என் இயல்பில் மாற்றம் வந்தது. சரி சமமாக முதலாளியான அதிகாரிக்கு பதிலளித்தேன். நிறுவனத்தை வாங்கும் ஒப்பந்தம் காரணமாக குறைந்த பட்சம் ஒரு வருடத்துக்கு யாரையும் வேலையை விட்டுக் கழித்து விட முடியாது என்பதால் பிடிக்காதவர்கள் எல்லாம் அவர்களாகவே வேலையை விடும் சூழலை உருவாக்கினார் அதிகாரி.

    பெருந்தொற்றின் இரண்டாம் அலையின் போது ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று ஒரு சிறு அறையில் கிட்டத்தட்ட முப்பது பேரை உட்கார வைத்து வியாபார தந்திரோபாயம் குறித்த உரையாடல் நடத்தியதுதான் அவர் புரிந்த ஈனச் செயல்களுக்கெல்லாம் திலகம். அந்தச் சந்திப்பிற்குப் பின் நிறுவனத்தில் பெரும்பாலானோர்க்கு கொரொனா தொற்று. இரு ஊழியர்கள் உயிரிழந்தனர். எனக்கும் கோரொனா வந்து மருத்துவமனையில் சேர்க்கும்படி ஆனது. நல்ல வேளை எனக்கு ஒன்றும் ஆகவில்லை. இதில் “விசித்திரம்” என்னவெனில் முன்னாள் அதிகாரி / இந்நாள் முதலாளியை மட்டும் கொரோனா அண்டவேயில்லை. சக ஊழியர்களின் மரணச் செய்தியைக் கேட்ட பிறகு “இது தான் அந்தக் கணம்” என்று தோன்ற மின்னஞ்சலில் என் ராஜிநாமாவை அனுப்பி வைத்தேன்.

    ஏறிக்கொண்டு போகும் வயது பற்றி குறிப்பில் கூறியிருப்பேன். வாஸ்தவத்தில் அது அத்தனை பெரிய தடையாக இருக்கவில்லை. நல்ல நிறுவனத்தில், நல்ல பதவி, நல்ல சம்பளத்தோடு வேறு வேலை உடனே கிடைத்தது. என் திறமையின் காரணமாக எனக்கு கிடைத்த வேலை என்பதான என் நம்பிக்கையை – “பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் வேலை கிடைப்பதே கடினம் ; நீ அதிர்ஷ்டக் காரன்” என்று கூறி – லேசாகக் கீறினார்கள் சில நண்பர்கள். வாயு வெளியேறியது. பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் நிறுவனங்களின் மோசமான நிதி நிலைமை காரணத்தால் வேலையை இழந்த சில நண்பர்கள் வாயிலிருந்தும் வேறு சில துவாரங்களிலிருந்தும் உஷ்ணப்புகை.

    குறிப்பை ஓர் இடத்தில் முடித்ததை போல இங்கேயே என் தொழில் வாழ்க்கைக் கதையையும் முடிக்கலாமா? சுப முடிவு போல தோற்றமளிக்கும் இதை முடிவு என்று எண்ணினால் ஒரு feel good திரைப்படம் அளிக்கும் சுகத்தை உணரலாம். இது ஒரு வளைவுதான் சாலையின் முடிவல்ல என்று எண்ணிக் கொண்டு…ஓடும் பேருந்தில் ஏறி இருக்கையில் அமரும்வரை ஏற்படும் அதிர்வைப் போல் புது வேலையில் சில மாதங்களாய்த் தள்ளாடிக் கொண்டிருக்கிறேன்.

    “உன் பதவி உன் வேலை பற்றிய விவரணத்தைத் தருகிறது என்று எண்ணிவிடாதே” என்று நிறுவனத் தலைவர் முதல் நாளில் சொன்னதிலிருந்தே பிடித்தது கிலி. “மேலே உயர உயர நிறுவனத்திற்கிருக்கும் உன் மீதான எதிர்பார்ப்பும் உன்னுடைய வேலை விவரணமும் வேறு வேறாகத் தான் இருக்கும்” என்று கூடுதல் வியாக்கியானம் வேறு. நேர் முகத்தின்போது என் கீழ் நான்கு பேர் வேலை செய்வார்கள் என்று கூறப்பட்டது. அந்த நால்வரை இங்கு வந்து சேர்ந்தது முதல் தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன். அலுவலகத்தின் எந்த மூலையில் அவர்கள் ஒளிந்திருக்கிறார்களென்று தெரியவில்லை. ஒன்றுக்கு இரண்டு உயரதிகாரிகள் எனக்கு. இருவருக்கும் நான் பதில் சொல்ல வேண்டும். ஒருவர் வாயே திறக்கமாட்டார். எதுவும் கேட்க மாட்டார். வேலை பற்றிய சந்தேகங்களுக்கு பதிலளிப்பது அவருடைய கடமையே இல்லை என்பது போல மௌனியாய் இருப்பதே அவர் வாடிக்கை. இன்னொரு அதிகாரியோ எப்போது பார்த்தாலும் “அது என்னாச்சு இது என்னாச்சு” ரகம். என்னைப் பேசவே விட மாட்டார். “உன் குதிரையைப் பிடித்து வைத்துக்கொள்” என்ற சொற்றொடரை அவரிடமிருந்து அடிக்கடி கேட்க வேண்டியிருக்கிறது. கடிவாளம் மாட்டிக்கொண்ட உணர்வுதான் எனக்கு.

    “நம் அனுபவங்கள் நமக்கான தொடரும் case-study” என்ற குறிப்பின் கடைசி வரியை மூன்றரை வருடங்களுக்குப் பிறகு இப்போது படித்துப் பார்க்கிறபோது பாசாங்கு எழுத்து என்று தான் என்னை விமர்சித்துக் கொள்ள வேண்டியதிருக்கிறது. அதை உண்மையாக உள் வாங்கிக் கொண்டவனாக இருந்தால் நான் ஏன் சென்ற வாரம் (புது வேலை காரணமாக எழும்) பதற்ற உணர்வுகளைத் தணிக்க உதவியை நாட வேண்டும்?. அரை மணி நேரம் நான் சொன்னதைக் கேட்ட ஆலோசகர் – “இப்போதைய அதிகாரிகளோ முந்தைய அதிகாரியோ – உங்களுள்ளிருக்கும் சின்னப்பையன் அவர்களிடமிருந்து எதை எதிர்பார்க்கிறான் என்ற கேள்விக்கு பதில் காணாத வரை……” என்று சொல்லி நிறுத்தினார். அவர் என்ன சொல்லிவிடப்போகிறாரோ எனும் சிறு பதற்றத்தில் நான் அவரை நோக்கிக் கொண்டிருந்தேன். “வரப்போகும் சில வார அமர்வுகளில் இந்தக் கேள்விக்கான பதிலைக் கண்டுபிடிக்கும் முயற்சியில் ஈடுபடுவோம்” என்று சொல்லி சிறு காகிதத்தில் ஆலோசனைக் கட்டணத்தை எழுதி என் கையில் திணித்தார்.

    குறிப்பை அடக்கி வைத்திருந்த மின் கோப்பினை மின் மறுசுழற்சித் தொட்டிக்குள் தள்ளினேன். இந்தக் குறிப்பு இனிமேல் தேவைப்படாது. புதிதாக இன்னொரு குறிப்பெழுதும் வேளை வந்துவிட்டது.

    நன்றி : சொல்வனம்