அமெரிக்க மங்கை

வந்த நட்பு வேண்டுகோளை ஏற்றுக்கொண்டது முதற்கண் எனது தவறு. ஆப்கானிஸ்தானில் இருக்கும் அமெரிக்க ராணுவத்தில் வேலை பார்க்கும் பெண் அவர். உடன் உள்பெட்டிக்குள் வந்து அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டார். தான் விதவை. தன் குழந்தை அமெரிக்காவில் தன் பெற்றோருடன் இருக்கிறான் என்ற தகவல்களுடன் தொடங்கியது பரிமாற்றம். ஆப்கானிஸ்தானில் இருக்கும் அமெரிக்க பெண் ராணுவ வீரரின் வாழ்க்கை, அனுபவம் பற்றி அறியக் கிடைக்கும் என்ற எழுத்தாளனுக்கிருக்கும் க்யூரியாஸிட்டி என்னை உரையாடலில் ஈடுபட வைத்தது. இரு மாதங்களுக்கு முன்னர் அவர் நெருங்கிய தோழி ஒருவர் ஒரு மிஷனின் போது தீவிரவாதிகளால் கொல்லப்பட்ட சம்பவத்தை பற்றி சொல்லிவிட்டு ராணுவ வீரர்களினுடைய வாழ்வின் நிச்சயமற்ற தன்மையை குறிப்பிட்ட போது உரையாடலின் அடுத்த திருப்பத்தை கணிக்க முடியவில்லை. ஆர்வத்தை குறைத்துக்கொள்ளாமல் அவர் வாழ்க்கையை பற்றி மேலும் அறிந்து கொள்ளலாம் என்று மரண பயம் பற்றி தத்துவ நோக்கில் ஒரு கேள்வி கேட்டேன். என் கேள்வியை புறக்கணித்து விட்டு ஐஎஸ் தீவிரவாதியைக் கொன்ற போது அவர் கைப்பற்றிய ஒரு பெட்டியில் சில மில்லியன் டாலர்களை ரொக்கமாக பார்த்ததாகச் சொன்னார். அப்பணத்தை ஒரு லாக்கரில் ஒளித்து வைத்திருப்பதாகவும் அவற்றை அமெரிக்காவிற்கு அனுப்ப முடியாது என்றும் சொன்னார். அப்போதும் அவர் அடுத்து கேட்கப்போகும் உதவி பற்றி என்னால் அனுமானிக்க முடியவில்லை. அப்பணத்தை டிப்ளமாடிக் குரியரில் இந்தியா அனுப்ப திட்டமிட்டிருப்பதாகவும் அப்பணத்தை பெற்றுக்கொண்டு நான் அதை வைத்துக் கோள்ள வேண்டும் என்றும் சில மாதங்களுக்குப் பிறகு தான் இந்தியா வரவிருப்பதாகவும் அப்போது அந்த பணத்தை வைத்து அவர் இந்தியாவில் செய்யப் போகும் முதலீடுகளில் என்னையும் பங்குதாரராக சேர்த்துக் கொள்வார் என்றும் சொன்னார். பத்து பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்னர் நைஜீரியா, கானா, ஐவரி கோஸ்ட் போன்ற ஆப்பிரிக்க நாடுகளில் இருந்து இது போன்ற கதைகள் சொல்லி மின்னஞ்சல்கள்
வரும். அதில் கூறப்படும் கதைகள் விறுவிறுப்பாக இருக்கும். நம் வங்கி கணக்கு விபரங்களை கேட்பார்கள். அதற்கு ஏதேனும் பதிலளித்தால் உடன் “இதோ பாருங்கள் நாங்கள் உங்களுக்கு அனுப்பப்போகும் பத்து மில்லியன் டாலர்களின் ரொக்கக் கட்டுகள்” என்று ஒரு வீடியோ ஃபைலை அனுப்புவார்கள். அதற்கு பதிலளித்தால் என்ன நடக்கும் என்று தெரியாது. அதற்கு மேல் முயற்சித்ததில்லை. முக நூலில் தொடர்பு கொண்ட ‘அமெரிக்க மங்கை’ பழைய ஆப்பிரிக்க மின்னஞ்சல் ஸ்கீமை ஞாபகப்படுத்தினாள். “அமெரிக்க மங்கை” யின் முகநூல் பக்கத்தில் இடப்பட்டிருந்த புரோஃபைல் புகைப்படத்தில் பெண் ராணுவ வீரர் ஒருவர் சீருடையணிந்த சக-வீராங்கனைகளுடன் போஸ் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். போஸ்ட் செய்யப்பட்டிருந்த இன்னொரு புகைப்படத்தில் இயந்திரத் துப்பாக்கியின் ரவைகளை மாலையாக அணிந்திருந்தார். நான் அவருக்கு உதவத் தயாராக இல்லை என்று சொன்னால் இயந்திரத் துப்பாக்கி சகிதமாக இந்தியா வந்து என்னை சுட்டுத் தள்ளிவிடுவாரோ? அதிகம் பயப்படாமல் “சாரி ஐ கான்ட் ஹெல்ப்” என்று சொல்லி விட்டேன். “யூ ஸ்மெல்லிங் இந்தியன் நீக்ரோ” என்று என்னை திட்டினார். “அமெரிக்க மங்கை”யை ப்ளாக் செய்த போது என்னில் எழுந்த கேள்வி – ஹாலிவுட் திரைப்படங்களில் “நிக்கர்” என்றல்லவா சொல்வார்கள்?இவர் “நீக்ரோ” என்கிறாரே? கேள்விகள் மேலும் தொடர்ந்தன. ப்ரோஃபைல் படத்தோடு சேர்த்து அவர் முகநூல் பக்கத்தின் மூன்று படங்களிலும் அவர் முகம் மூன்று விதங்களில் உள்ளனவே? அவற்றில் ஒரு புகைப்படத்தை அவர் போடாமலேயே இருந்திருக்கலாம். ஏனெனில் அது 2008இல் ஆப்கானிஸ்தானில் வீரச்செயல் புரிந்தமைக்காக அமெரிக்க ராணுவ வரலாற்றிலேயே இரண்டாவதாக வெள்ளி நட்சத்திர விருது பெற்ற பெண் மோனிகா லின் ப்ரவுனின் புகைப்படம் என்பதை என்னைப் போன்ற அதிமூடர்களும் மிக எளிதில் கண்டு பிடித்து விடுவார்கள் என்பதை அறிந்து “அமெரிக்க மங்கை” இன்னும் அதிகம் மெனக்கெட்டிருக்க வேண்டும். முகநூல் மிஷனைத் தொடங்குமுன்னர் குறைந்த பட்சம் மேற்கு ஆப்பிரிக்க நாடொன்றுக்குச் சென்று பயிற்சியாவது எடுத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.