எனது நண்பன் – கார்த்திக்குக்கு, எங்களது HR அணியிடமிருந்து வந்த ஈமெயில் எனக்கு அனுப்பப்பட்டிருந்தது. “அனுபவமிக்க, ஏற்றுமதி வியாபாரத்தை பெருக்க வல்ல மூத்த நிர்வாகியை தேடுகிறோம். உங்களின் தற்குறிப்பை ஒரு வேலைவாய்ப்பு இணைய தளத்தில் கண்டோம். எனவே உங்களை தொடர்புகொள்கிறோம்”
கார்த்திக் கரிசனத்துடன் “என்னடா உங்க ஆளுங்க இன்னொரு மேலாளரை தேடுறாங்களா? ஏதேனும் பிரச்சனையா?” என்று கேட்டான். “அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லடா…நிறுவன விரிவாக்கத்துக்காக இன்னொரு ஆளை நியமனம் பண்ணுவாங்களா இருக்கும்?” என்று தைரியத்தை செயற்கையாக எனது குரலில் வரவழைத்து பதில் சொன்னேன்.
எங்களது சிறு நிறுவனத்தில் எத்தனை விற்பனை மேலாளர்கள் வேண்டும்? ஒருவனான நானே, பல சமயங்களில் வேலை-இல்லாமல் இருக்கிறேன். குறிப்பிட்ட பருவத்தில் விளையும் மூலிகைகளை பதப்படுத்தும் வியாபாரத்தில் இருக்கும் நிறுவனத்தில், விற்பனை மேலாளரின் வேலை சில மாதங்களுக்கே. மற்ற நேரங்களில் எல்லாம், விற்பனை செய்யப்பட்ட பொருட்களின் அனுப்புகை ஒருங்கிணைப்பே மிஞ்சும். பல சமயம், குறைந்த வேலையின் அளவு என்னை-யே ரொம்ப கவலைபடுத்தும்.
ஆனால் இது நான் கொஞ்சம்கூட எதிர்பாராதது. இந்த சின்ன நிறுவனத்தின் ஏற்றுமதியை நோக்குவதற்கு நான் மட்டும் போதாதா?. சமீபத்தில் வாங்கிய வீட்டுக்கடனை நினைத்துப்பார்த்தேன். பயம் நிறைந்த ஒரு சஞ்சலமான உடல் உணர்வை எனது வயிற்றுப்பகுதியில் உணர்ந்தேன். இப்போது வரும் சம்பளத்தில் தவணையை கட்டுவதே கடினமாகத்தான் இருக்கிறது. வேலை வேறு போய்விட்டால்?
பாஸ்-சின் அறைக்கு போனேன். ஒரு வணிக நாளேட்டில் தன முகத்தை பதித்து எதையோ வாசித்துக் கொண்டிருந்தார். படபடப்புடன் என் நண்பனுக்கு வந்த ஈமெயில்-ஐ பற்றி சொன்னேன். அந்த ஈமெயில்-ஐ காட்டவும் செய்தேன். அமைதியாக அதைப்படித்த முதன்மை நிர்வாக அதிகாரி, “எனக்கு தெரியவில்லை…டைரக்டர்-இடம் பேசுகிறேன் இதைப்பற்றி…நீ எதுவும் கவலைப்பட வேண்டியதில்லை”
முகவாட்டத்துடன் அவருடைய அறை-இலிருந்து வெளியே வந்தேன். பத்து வருடங்களாக இதே நிறுவனத்தில் பணியாற்றுகிறேன். புது வேலை தேடுவது எப்படி என்பதே மறந்துவிட்டிருந்தேன். அப்படி வேறு வேலை கிடைத்தாலும், புது சூழ்நிலையில் தாக்குப்பிடிக்கும் திறன் என்னிடம் இருக்கிறதா? என் மீதே எனக்கு சந்தேகம்.
+++++
அடுத்த இரண்டு நாட்களுக்கு எனது பாஸ் அலுவலகத்துக்கு வரவில்லை. வைரல் காய்ச்சல் என்று கேள்விப்பட்டேன்.
எனது அமைதியின்மை தொடர்ந்தது. நேராக HR மேனேஜர்-ஐ சென்று கேட்டு விடலாமா? “என்னை தூக்கி எரிய திட்டமிடுகிறீர்களா?” என்று ! எப்படி போய்க்கேட்பது? அவர் இத்தகைய செய்திகளை ரகசியமாகத்தானே வைத்திருப்பார்?
இதைப்பற்றி நிறுவனத்தின் முதன்மை நிர்வாக அதிகாரியாக இருக்கும் எனது பாஸ்-சும் தெரியாது என்று சொல்கிறாரே? கபட நாடகம் ஆடுகிறாரோ? தொழிற்சாலை நிர்வாகம், நிதி, கொள்முதல் மற்றும் விற்பனை என்று எல்லாவற்றிற்கும் பொறுப்பை ஏற்று, இயக்குனர் வாரியத்திற்கு நேரடியாக பதில்சொல்லும் அளவிற்கு உயர்ந்த பொறுப்பை வகிப்பவருக்கு ஒரு விற்பனை மேலாளரை தேடுவது பற்றி எப்படி தெரியாமலிருக்கும்?
+++++
கார்த்திக் திரும்பவும் போன் செய்தான். “நீ தப்பா நினைக்கலேன்னா நான் இந்த வேலைக்கு அப்ளை பண்ணட்டுமா?” – ஒரு மாதிரியான தயக்கம் தொனிக்கும் குரலில் எழுந்தது இந்த வேண்டுகோள். என்ன பதில் சொல்வது?
சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஆஸ்திரேலியாவில் ஒரு குளிர்பான நிறுவனத்தில் ஒரு நல்ல வேலை கிடைத்தது என்று, தன் குடும்பத்துடன் அங்கு குடி பெயர்ந்தான் கார்த்திக். வசதியான வாழ்க்கை. நல்ல சம்பளம் என்று நன்றாகத்தான் இருந்தான். திடீரென்று ஒரு நாள் தன் வேலையை இழந்தான். அவன் சொன்னவரையில், அவனுடைய உயர் அதிகாரிக்கு இந்தியனான இவனை பிடிக்கவில்லை என்பதே காரணம். வேலை இழந்தபின்னும், வேறு வேலை கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கையில் ஆஸ்திரேலியாவிலேயே இன்னொரு ஒரு வருடம் ஓட்டினான். சேமிப்பு கரைந்தபோது, இந்திய திரும்பி வந்தான். நல்ல வேலையாக, இந்தியா திரும்பி வந்தவுடன் அவன் மனைவிக்கு ஒரு வேலை கிடைத்தது.
இவனையோ துரதிர்ஷ்டம் இந்தியாவிலும் விடவில்லை. நல்ல படிப்பு, நல்ல முன்னனுபவம் இருந்தும்,அவன் எதிர்பார்த்த வேலை எதுவும் அவனுக்கு அமையவில்லை. ஆஸ்திரேலியாவில் வாழ்ந்த காரணத்தால், அவனுடைய குடும்பத்தினருக்கு வாழ்க்கைத்தரத்தை இந்தியா வந்தும் சுருக்கிக்கொள்ள முடியாமல் போனது. மனைவியின் சம்பளம் மட்டும் அவர்களின் வாழ்க்கைத்தரத்துக்கு போதுமானதாக இருக்கவில்லை. சில பொதுவான நண்பர்கள் மூலம் கார்த்திக்கின் உயரும் கடன்சுமை பற்றி நான் கேள்விப்பட்டிருந்தேன்.
எப்போது அவனிடம் பேசினாலும், வேலையின்மை அல்லது துரதிர்ஷ்டம் – இவற்றைபற்றியே பேசிக்கொண்டிருப்பான். அவனுடைய நல்ல உள்ளத்திற்கு கொஞ்சம் அதிர்ஷ்டம் துணை நிற்கக்கூடாதா என்று எண்ணிக்கொள்வேன்.
எந்தத்திருப்புமுனையும் இல்லாமல் சோர்வுற்ற நேரத்திலும், ஒரு நல்ல நண்பனாக தனக்கு வந்த நேர்முக அழைப்பை பற்றி எனக்கு சொல்லி என்னை எச்சரிக்கைப்படுத்திய அவன் உள்ளம் என்னை உருகவைத்தது. என்னுடைய பாதுகாப்பின்மை என்னிடமிருந்து விலகியது.
“நீ அப்ளை பண்ணுடா…உன்னுடைய முன்னனுபவத்துக்கு ஏற்ற வேலைடா…உன்னுடைய திறமைக்கு, இந்த வேளையில் நன்றாகவே ஜொலிக்க முடியும்…என்ன இன்பர்மேஷன் வேணும்னாலும் கேளு…நான் சொல்றேன்…”
“ரொம்ப தேங்க்ஸ் டா”
+++++
விடுமுறையிலிருந்து திரும்பிய பிறகும் பாஸ்-சின் மௌனம் தொடர்ந்தது. நான் அவரிடம் பேசிய விஷயத்தை பற்றியோ என்ன நிகழ்கிறது என்றோ அவர் ஒரு விளக்கமும் வழங்கவில்லை. கார்த்திக்கை வேலைக்கு விண்ணப்பிக்க சொன்ன பிறகு, இதைப்பற்றி எந்த விளக்கமும் தேவை இல்லை என்ற மனநிலையிலேயே நானும் இருந்தேன்.
+++++
ஒரு வேலைவாய்ப்பு ஆலோசகரிடம் சில ஆலோசனைகளை எடுத்துக்கொண்டேன். புது பயோ-டாடாவை தயார் செய்தேன். இரண்டு-முன்று நிறுவனங்களின் நேர்முகங்களுக்கும் சென்று வந்தேன். பல வருடங்களாக வேலை செய்தும் மிக அதிகமான சம்பளம் வாங்காமல் ஏன் இருக்கிறீர்கள் என்ற கேள்விக்கு பதில் சொல்ல திணறினேன். உண்மையாகக்கூறினால், நான் ஏன் இந்த நிறுவனத்தில் இத்தனை வருடங்களாக வேலை பார்த்துவருகிறேன் என்று எனக்கே தெரியவில்லை?
+++++
கார்த்திக் என்னை அப்புறம் தொடர்புகொள்ளவில்லை. அவனுடைய நேர்முகம் நடந்ததா என்றோ எப்படி நடந்தது என்றோ நான் அறிய முயலவில்லை.
+++++
தோல் பதனிடும் நிறுவனத்திலிருந்து எனக்கு அழைப்பு வந்தது. பெரிய நிறுவனம். பெரிய நிறுவனங்களில் நான் எப்போதும் வேலை செய்தது இல்லை. ஏற்கெனவே நடந்த நேர்முகங்களில் நான் சரியாக பதிலளிக்கவில்லை என்ற எண்ணம் எனக்கு இருந்தது. கார்த்திக்கிடமிருந்து ஆலோசனை பெற்றாலென்ன? அவனுக்குதான் பல பெரிய நிறுவனங்களில் பல காலம் வேலை செய்த அனுபவம் இருக்கிறதே!
கார்த்திக் போன்-ஐ எடுத்தவுடன் “நூறு வயசுடா” என்றான்.
“என்ன அப்படி சொல்றே?”
“உங்க நிறுவனத்திலிருந்து எனக்கு ஜாப் ஆப்பர் இன்னிக்கு தான் வந்தது”
ஒரு புறம் மகிழ்ச்சி.மறுபுறம் சோகம்.
“கங்கிராஜுலேஷன்” என்றேன்.
“நீ எனக்கு கீழ வேலை பண்ணுவியாடா?”
“….”
“உங்க பாஸ்-அ கழட்டிவிடப்போறாங்க அடுத்த வாரம்…தன்னோட காரியதரிசிய மொலேஸ்ட் பண்ண முயற்சித்ததா வந்த கம்ப்ளைன்ட்-இல் தன்னுடைய தப்பை உங்க பாஸ் ஒத்துக்கிட்டார்…வேறு வேலை தேடிக்கொள்ள அவர் கேட்ட ரெண்டு மாசம் டைம் அடுத்த வாரம் முடிவடையுது…இன்னும் பத்து நாளைக்குள்ள என்னை ஜாயின் பண்ண சொல்றாங்க…நீ என்னடா சொல்றே?…நான் பாஸ்-ஆ இல்லாம ஒரு குழு அங்கத்தினன் மாதிரி உன்கூட வேலை செய்வேன்…நீ கொஞ்சம் கூட கவலைப்பட வேண்டாம்”
கார்த்திக்-கின் வேலையின்மை பிரச்னை முடிவுக்கு வந்தது எனக்கு மகிழ்ச்சியே. ஒரு நண்பனே பாஸ்-ஆக வருவதிலும் பிரச்னைகள் இருக்கக்கூடும். ஆனால் அதைப்பற்றி அப்போது யோசிக்கவேண்டுமென்று நான் கருதவில்லை.
பாஸ்-இன் அறையிலிருந்து நூறடி தூரத்திலேயே என் அறை இருக்கிறது. பாஸ்-இன் மன்மத லீலைகள் இவ்வளவு நடந்திருக்கிறது…நான் அறிந்திருக்கவே இல்லை. ஆனால் நண்பனுக்கு வந்த நேர்முக அழைப்பு பற்றிய செய்தி மட்டும் என்னை எட்டி…பாதுகாப்பின்மை, அமைதியின்மை, உள்ளநெகிழ்ச்சி, விட்டுகொடுக்குமுணர்வு என்று பல்வேறான உணர்ச்சிப்ரவாகங்களை என்னுள் எழுப்பியிருக்கிறது. எந்த செய்தி நம்மை அடையும் என்பதும அவை எத்தகைய உணர்வுகளை நம்முள் எழுப்பும் என்பதும் எதை பொறுத்து அமைகிறது? இதற்கு விடை தெரியாது. ஆனால், எப்போது ஒரு குறிப்பிட்ட கணத்தில் பாதுகாப்பின்மையை இழந்து விட்டுக்கொடுப்போம் என்ற உணர்வு தோன்றியதோ.அப்போது என்னுள் ஏதோ ஒன்றுதான் அந்த உணர்வு மாற்றத்தை தெரிவு செய்திருக்கக்கூடும் என்ற திடீர் உட்பார்வை எனக்கு ஆழமான ஆனந்தத்தை அளித்தது. இப்போது என்னுள் தெளிவு நிறைந்திருந்தது. சூழ்நிலைக்கு கட்டுப்பட்டு வேலை தேட ஆரம்பித்த நான், இக்கணம்முதல் தன்னினைவுடன் தெரிவு செய்து வேலையை தேடவேண்டும்.
“உனக்கு கீழ வேலை பன்னரதுலே ஒரு பிரச்னையும் இல்ல..சந்தோஷம்தான்…உனக்கு நான் எதுக்கு போன் பண்ணேன்னா, ஒரு நேர்முகத்தேர்வுக்கு அழைப்பு வந்திருக்கு…அதுக்கான தயாரிப்பில் நீ எனக்கு கொஞ்சம் உதவி செய்வாயா?”
இலைகள், மலர்கள், மரங்கள் 
Dear Ganesh,
I like this one. Good narration and well thought deliveries. Its a typical middle class mentality. The suspense was bit broken, when the boss went on leave (Virus!!!). Very interesting to read.
The last para could have been avoided, ie you are accepting another better offer and handing over your resignation to your friend (new boss) ( ie a suspense could have been made, like, Karthik joining the co as your boss (without informing you) and you handover the resignation to him to make him, u’stand NOT to ditch friendship.
A lot of improvement in your narration and it makes to believe that, you undergo similar situation in your office…. hope you are okay…